Έχει πολύ πλάκα αυτή η στιγμή. Δεν είμαι σίγουρος πως να ξεκινήσω, επομένως κάνω αυτό που μπορώ και πατάω απλά τα πλήκτρα του υπολογιστή μου, ελπίζοντας ότι κάπου θα με βγάλει.
Εδώ και κάποιες βδομάδες τριγυρνάει στο μυαλό μου μια σκέψη: πως εγώ, ως ετεροφυλόφιλος άντρας, μπορώ να συμμετάσχω στο γυναικείο/φεμινιστικό ζήτημα;
Ο μόνος τρόπος είναι να βγάλω τον σκασμό και να αφήσω τις γυναίκες να μιλήσουν; Ενδεχομένως ναι, αλλά κάτι με ενοχλεί σ’ αυτήν την τελεσίδικη απόφαση, κάτι δε μ’ αφήνει να ηρεμήσω και γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ, ψάχνοντας να το βρω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε μπορώ να μιλήσω για τις γυναίκες, επίσης δε μπορώ να μιλήσω για τους άντρες. Μπορώ σίγουρα να μιλήσω για ‘μένα.
Μπορώ να μιλήσω για τις συζητήσεις που έχω κάνει αλλά κυρίως δεν έχω κάνει με τους φίλους μου σχετικά με τη σεξουαλικότητα μας και τη σεξουαλική μας ζωή. Δεν εννοώ τις «έλα ρε γάμησες; πώς ήταν; καλά; μπράβο!» αλλά κάτι πιο προσωπικό, ευάλωτο, όμορφο. Μπορώ να μιλήσω για τα ταμπού που έχω στο κεφάλι μου (φοβάμαι π.χ. ότι είμαι κάπου κάπως στο βάθος ομοφοβικός), να ψαχουλέψω πως μπήκαν αυτά εκεί και να αναρωτηθώ πως επηρεάζουν τη ζωή μου. Μπορώ να μιλήσω για τη δικιά μου σεξουαλική ζωή (χωρίς να αναφέρω πρόσωπα/ταυτότητες/καταστάσεις εννοείται και με άπειρο σεβασμό), την «καθυστερημένη» μου απελευθέρωση, την ανάγκη μου να ανακαλύψω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν τη σωματική συνάντηση, να σπρώξω τα όρια μου, να δοκιμάσω, να καυλώσω, να φάω τη μούρη μου, να χαμογελάσω. Μπορώ εν ολίγοις να ανοίξω ένα μονοπάτι, να κάνω το πρώτο βήμα και όπου βγει.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι η μη σωματική επαφή με τους άντρες φίλους μου. Πόσες φορές ΔΕΝ πιαστήκαμε από το χέρι περπατώντας στον δρόμο! Πόσες φορές ΔΕΝ αγκαλιαστήκαμε αράζοντας παρέα στον καναπέ βλέποντας μπάλα! Πόσες φορές ΔΕΝ χαϊδέψαμε τον άλλο γλυκά και τρυφερά!
Στενάχωρο είναι να βλέπεις όλα αυτά τα χαμένα ενδεχόμενα ομορφιάς. Και ανοίγω πάλι τον κύκλο του γιατί, με μια ελπίδα κάπως αυτό να βοηθήσει να τα βρούμε λίγο περισσότερο με την αρρενωτίποτα μας και έτσι να τα βρούμε περισσότερο με τους άλλους, και ιδιαίτερα τις άλλες, που τόσο τους το χρωστάμε.
Νερράτζι
Αρρενωτίποτα 