Aκόμα μια περίπτωση γυναικοκτονίας όπου ο σύζυγος-σύντροφος-δολοφόνος είπε ότι τη σκότωσε γιατί τη ζήλευε (και μετά από δύο μέρες άλλη μια, γιατί ο σύζυγος της πίστευε ότι τον απατά).
«Τη θέλω για μένα»
«Δεν αντέχω να τη σκέφτομαι να πηγαίνει με άλλους»
«Θέλω να θέλει εμένα, να παραδίνεται σε μένα»
«Δε γίνεται να θέλει κάτι άλλο, πέρα από μένα»
Φταίει μάλλον το ότι έφαγα πρόσφατα ερωτική φάπα (απογοήτευση δηλαδή) και τέτοιες σκέψεις μου σκάνε σωρηδόν, ανάκατα και πληγωμένα. Φίλοι και φίλες μου λένε ότι είναι λογικό να δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς την απώλεια της άλλης και ότι όλοι μας λίγο έως πολύ κάνουμε τέτοιες παράλογες σκέψεις. Υπάρχει κάποιος λόγος αναρωτιέμαι; Είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτεί κανείς την ελευθερία του άλλου ανθρώπου και τα πολύ πραγματικά όρια του εαυτού του;
Η απώλεια (ακόμα και το ενδεχόμενο της) της άλλης είναι κάτι που σε φαίρνει αντιμέτωπο με τα δύσκολα της ζωής. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι είσαι το κέντρο του κόσμου αλλά γελιέσαι, δεν είσαι. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι είσαι ικανός για όλα αλλά γελιέσαι, δεν είσαι.
Δεν τα γράφω αυτά για να μοιρολογήσω τη δική μου προσωπική απώλεια. Τα γράφω γιατί σκέφτομαι ότι στις ερωτικές σχέσεις παίζει έντονα αυτό το συναίσθημα ότι ο άλλος/η άλλη σου ανήκει. Ωστόσο, σκέφτομαι πως οι άντρες δυσκολευόμαστε πολύ περισσότερο να αποδεχτούμε τη δυνατότητα της γυναίκας να διαγράψει τον δρόμο της πέρα και παρά από ‘μας. Υπάρχει κάτι πιο κτηνώδες, ενστικτώδες στον τρόπο που το ζούμε. Σαν αυτή η ανεξαρτησία και η απόρριψη να δίνει κροσέ στον εγωισμό μας, να θίγει την αρρενωτίποτα μας, να μας μεταμορφώνει από λιοντάρι σε βατράχι και ακόμα χειρότερα, σε γυμνοσάλιαγκα. Και μας χτυπάει τόσο βαθειά που κάπως πρέπει να απαντήσουμε, κάπως να ανορθώσουμε και πάλι τον ναό της χαμένης αντρικής μας αξιοπρέπειας που η θηλυκότητα συντάραξε με το «όχι» της και την ανεξαρτησία της.
Τι στο διάολο είναι αυτό που μας οδηγεί εκεί; Ο αντρικός εγωισμός είναι τόσο μεγάλος, τόσο απροσπέλαστος, τόσο άκαμπτος; κι αν είναι γιατί είναι; είναι το αίμα μας που πάλλεται στους ρυθμούς του ανταγωνισμού, της νίκης, της κυριαρχίας ή είναι η κουλτούρα μας που πλάθει αδύναμα ανθρωπάκια προσηλωμένα στην ατομική προβολή και επιβολή; Δεν είμαι τόσο διαβασμένος πάνω στο θέμα για να πατήσω με σιγουριά στην ιστορική πορεία της σχέσης ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, αλλά την έχω στην άκρη της γλώσσας μου και γεμίζει πίκρα το στόμα μου. Βρωμάει κατάκτηση και ιδιοκτησία. Αναδύει μια συνεχόμενη προσπάθεια του αρσενικού να ελέγξει τη γυναίκα, να την έχει κτήμα του, δούλα πρωτίστως και ελάχιστα κυρά.
Και όσο και αν λέμε πως τα πράγματα έχουν βελτιωθεί (και γαμώτο έχουν), αυτή η κουλτούρα ελέγχου που πατάει στην υποτίμηση της άλλης, συνεχίζει να ρίχνει έντονα τη σκιά της πάνω στην πορεία να χτίσουμε σχέσεις απολύτως ισότιμες μαζί τους. Στενάχωρο τόσο πολύ να βλέπεις αυτήν τη μανία μας να εξουσιάσουμε τον κόσμο όλο, να τον καταναλώσουμε και να τον κάνουμε κτήμα μας, να απλώνει τη μαλακία που τη δέρνει στο κρεβάτι μας, στις σχέσεις στοργής, έρωτα και αγάπης μας. Τόσο κοντά στην καρδιά μας.
Το μυαλό μου γυρνάει στο ότι οι άντρες παραμένουμε σε ένα τεράστιο βαθμό για πάντα παιδάκια. Αντράκια που παίζουμε πόλεμο με ξύλινα σπαθάκια, καβαλάμε τα σύννεφα για να κατακτήσουμε τον κόσμο, αλλά στην πρώτη στραβή θα τρέξουμε στην ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς, στη ζεστασιά της γυναικείας ματιάς. Όταν αυτό χαθεί (όσο παρωδικά) κόβεται και η υποστήριξη μας, αυτό που μας κάνει αγέρωχους, δυνατούς, σίγουρους. Και για πολλούς ο τρόπος αντίδρασης απέναντι σε αυτό το κενό που χάσκει μπροστά τους και τους κάνει να χέζονται πάνω τους, να αισθάνονται ανίκανοι/αόρατοι/μικροί είναι να τραβήξουν και την άλλη μέσα. Όχι από εκδικητικότητα, από αδυναμία.
Καλό μας Αύγουστο! Καλό μας καύσωνα!
#thelamemale #arrenotipota #meTooGR
Νερράτζι
ΥΓ. διαβάζοντας Aldo Carotenuto (Έρως και Πάθος, εκδόσεις Ίταμος, 1995). Τόσο απλή και όμορφη γραφή για τόσο σπουδαία της ζωής πράγματα. Δυσκολεύομαι να αποφασίσω τι να αντιγράψω, που να ταιριάζει με τα παραπάνω:
Με τη λήξη η σχέση μας κάνει να δούμε πόσο ημιτελείς είμαστε, μας αποκαλύπτει την ανεπάρκεια μας, μας δείχνει την αδυναμία μας να νιώσουμε γεμάτοι και να μπούμε στη διάσταση του αισθήματος της αιωνιότητας, χωρίς την παρουσία άλλου ανθρώπου δίπλα μας.
[….]
Ο Τσέζαρε Παβέζε, μετά τον δραματικό του χωρισμό από τη γυναίκα που αγαπούσε με πάθος, έγραψε στο ημερολόγιο του: «Δεν πεθαίνουμε από έρωτα για μια γυναίκα. Πεθαίνουμε γιατί ο έρωτας, οποιοσδήποτε έρωτας, μας φανερώνει τη γύμνια μας, τη φτώχεια μας, την ανικανότητά μας, το τίποτε».
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για βαρβαρότητα της ζωής, αλλά η ζωή δεν είναι ποτέ βάρβαρη. Τη στιγμή που γινόμαστε μάρτυρες και υποκείμενα μιας ψυχολογικής κατάρρευσης, η ζωή μας προσφέρει μια ευκαιρία που δεν πρέπει να αφήσουμε να μας φύγει. Είναι κάτι που πρέπει να ζήσουμε μέχρι τέλους, γιατί αποτελεί μιας από τις στιγμές που μας βοηθούν να καταλάβουμε, να μάθουμε ποιοι είμαστε. Απ’ αυτό το σημείο αρχίζει η δουλειά της ανασυγκρότησής μας που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την έλευσης μιας νέας παρουσίας.
Αρρενωτίποτα 