Πριν κάποια καλοκαίρια έζησα ένα σκηνικό που σημάδεψε έντονα τη σεξουαλικότητα μου. Μπορώ να πω ότι έχω κάνει μπόλικα βήματα για να το ξεπεράσω αλλά ξέρω ότι είναι ακόμα εδώ, παραφυλάει, μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή και να με λούσει για άλλη μια φορά με τον κρύο ιδρώτα της ανικανότητας.
Ονειρικό σκηνικό: ένα πέτρινο μπαλκόνι μέσα στις βουκαμβίλιες με θέα το νυχτερινό Αιγαίο. Στην απέναντι ράχη, λαμπιόνια. Η παρέα έχει μοιραστεί LSD και γελάμε με τις βλακείες μας και την προσπάθεια μας να καταλάβουμε πόσο την έχουμε ακούσει (όχι πολύ). Αγαπημένο συναίσθημα αυτό το μοίρασμα μιας τόσο ωραίας κοινής εμπειρίας, παρότι το τριπάρισμα παρέμεινε στο περιθώριο. Περισσότερο δικό μας δημιούργημα και ανάγκη.
Τα χέρια όλης της παρέας προσπαθούν να αγγίξουν τα αστέρια. Ένα παρατεταμένο άγγιγμα από το χέρι της είναι σημάδι ότι η βραδιά θα αποκτήσει αναπάντεχα ερωτική διάσταση. Πολύ μου αρέσει. Χάδια, βλέμματα, καύλα και αστέρια. Σούπερ!
Δε θυμάμαι πως και γιατί αλλά πολύ γρήγορα από το άγγιγμα, αφήνουμε την παρέα και το μπαλκόνι και πηγαίνουμε μέσα. Χωρίς πολλά πολλά ξεντυνόμαστε και …. από τη μια στιγμή στην άλλη το καυλωμένο μου πουλί εξαφανίζεται και αποφασίζει να με ρίξει σε ένα βαθύ και σκοτεινό πηγάδι.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μπροστά στο βλέμμα της κοπέλας, αισθάνθηκα να χάνω κυριολεκτικά τα πάντα. Πέρασαν πολλές εικόνες μέσα από το μυαλό μου. Ότι αυτή η στιγμή θα ορίσει όλη μου τη ζωή. Ότι δε θα μπορέσω να ξαναβρεθώ σεξουαλικά με καμία κοπέλα. Ότι το βράδυ θα πάω να βουτήξω στο νερό, να εξαφανιστώ, γιατί δεν έχει νόημα πια να ζω. Ότι θα πάω να κλειστώ σε μοναστήρι για να μη βασανίζομαι από την ανικανότητα μου.
Κυριολεκτικά bad trip. Δεν το ‘χω ξαναζήσει (όχι την ανικανότητα αλλά το τόσο έντονο ψυχολογικά και σωματικά bad trip). Αυτός ο κίνδυνος, αυτή η σκέψη, που χαιρέκακα μου έλεγε στο αυτί, ότι μπορώ να σου συνθλίψω τη ζωή, έτσι γιατί μπορώ, με έκανε να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πάω να χωθώ ανάμεσα στους φίλους μου, έξω στο μπαλκόνι. Χρειαζόμουν προστασία.
Κάπου εκεί όμως οι διακοπές τελείωσαν για μένα. Έμεινα φρακαρισμένος σε ‘κείνο το γεγονός και στην προσπάθεια μου να αναμετρηθώ μαζί του. Πέρα από μια αναφορά εκείνη τη βραδιά και ένα γρήγορο “έλα ρε, δεν έπρεπε να το προσπαθήσετε καν, αναμενόμενο” από την παρέα, δεν το ξαναέβαλα στο τραπέζι. Δεν ήθελα να χαλάσω τ@ς υπόλοιπ@ς. Δικιά μου ανικανότητα, δικό μου πρόβλημα. Ούτε καν το μοιράστηκα με την κοπέλα που το ‘ζησα μαζί της.
Τις υπόλοιπες 4-5 μέρες τις περάσαμε ψευδοζευγαρωμένοι. Εγώ να προσπαθώ να αποδείξω σε μένα ότι το ‘χω και να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στο πηγάδι. Κι αυτή, δεν ξέρω ακριβώς τι, να προσπαθεί να ζήσει μαζί μου κάτι όμορφο υποθέτω, αλλά να έχει απέναντι της έναν βαλτωμένο, που δεν άνοιγε καν το ρημάδι το στόμα του να της μιλήσει καθαρά. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής βέβαια, προσπάθησα να της βάλω κάποια όρια, να της πω έχω πρόβλημα, πρέπει να με αφήσεις λίγο στην ησυχία μου. Δεν το άκουσε, δεν το κατάλαβε, και ‘γω παγιδευμένος από μια άλλου είδους ανικανότητα, εκείνη του “όχι” και της αυτοπροστασίας, συνέχιζα να καταπιέζομαι, να προσπαθώ, να απογοητεύομαι, να κρέμομαι από μια κλωστή, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν παρά το ξεφούσκωτο πουλί μου.
Αυτή η σκέψη, που πλέον έχει μεταμορφωθεί σε μια περίπου παιχνιδιάρικη, περίπου σαδιστική φωνούλα, συνεχίζει να κάνει την εμφάνιση της αραιά και που στις σεξουαλικές μου συνευρέσεις. Το μόνο γιατρικό απέναντι της είναι να χαλαρώσω, να το επικοινωνήσω με την κοπέλα που είναι μαζί μου και να αφήσω τη σκέψη να φύγει, έτσι όπως ήρθε, χωρίς να πάρει ούτε ‘μένα, ούτε τη στιγμή μαζί της.
Η εμπειρία μου αυτή όμως μου δίνει μια αφορμή για να ‘ρθω λίγο πιο κοντά στο ζήτημα της αντρικής καύλας. Σκέφτομαι ότι όλοι μας, άντρες/γυναίκες/ανθρώπινα όντα, την αντιμετωπίζουμε ως κάτι πολύ γραμμικό, με ιδιαίτερα προδιαγεγραμμένη πορεία και λειτουργία.
Άκαυλο πέος – > καυλωμένο πέος – > χύσιμο
(όσες φορές περισσότερο ΕΠΙ τόσο μεγαλύτερος γαμιάς είσαι συ)
Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτήν την πορεία θεωρείται δυσλειτουργία ή ακόμα χειρότερα μικρότερος ανδρισμός. Σαν το πέος μας να είναι ένας ακόμα μυς του σώματος μας, που ο μόνος του ρόλος είναι να τον αιματώνουμε, να τον επιδεικνύουμε, να τον φλεξάρουμε. Δεν έχω κάτι ενάντια στα καυλωμένα πέη, στην έμπρακτη σωματική καύλα του ανθρώπινου σώματος, ίσα ίσα είναι (δεν υπάρχει καλύτερη λέξη) καύλα. Ωστόσο, όλο αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι αυτή η καύλα δεν είναι κάτι άσπρο μαύρο, δεν είναι ένα κουμπί ΟN-OFF, είναι κάτι πολύ πιο παιχνδιάρικο, πολυεπίπεδο και in becoming.
Αυτή η σκέψη με πηγαίνει στις πολλές συζητήσεις με φίλες μου και άρθρα που έχω διαβάσει περί καύλας του θηλυκού σώματος, ότι είναι ακριβώς η ίδια με ‘κείνη του αρσενικού σώματος. Το ίδιο έντονα σωματική και επιτακτική. Αν τη γυρίσουμε αυτήν τη σκέψη όμως ανάποδα (και αναγνωρίσουμε τα στερεότυπα μέσα στα οποία κινούμαστε) μπορούμε πολύ άνετα να σκεφτούμε ότι η καύλα του αρσενικού σώματος είναι επίσης ίδια με ‘κείνη του θηλυκού σώματος: πολυεπίπεδη, εγκεφαλική, αισθαντική, μια παραλλαγή του ίδιου.
Την αντιμετωπίζουμε όμως ως φωτεινό σηματοδότη, προχώρα-σταμάτα, πράσινο-κόκκινο, όχι-ναι/ναι/ναι. Ένα πουλί που όταν είναι καυλωμένο πρέπει επιτακτικά να γαμήσει και όταν δεν είναι καυλωμένο είναι μαραζωμένο, γερασμένο, ανίκανο, ανύπαρκτο.
Για άλλη μια φορά ο δυισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή, τα άσπρο-μαύρο ματομπούκαλα μας. Τυφλοί και άρα πραγματικά ανίκανοι.
#thelamemale #arrenotipota #meTooGR
Νερράτζι
ΥΓ. η 16η γυναικοκτονία της χρονιάς. Μια ακόμα. Δεν αρκεί αυτή η αναγνώριση. Το ξέρω. Συνεχή προσπάθεια για έναν κόσμο καλύτερο, να πάρει.
Αρρενωτίποτα 