Πορνόγερος, τώρα και για πάντα;

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η μοίρα μου είναι προδιαγεγραμμένη. Όταν φτάσω στα γεράματα, γίνω χούφταλο, έχω περισσότερες τρίχες στα αυτιά μου παρά στην κασίδα μου, πιάνω 0-100 στα χίλια χρόνια, νοσταλγώ τα 90s ως μια πολύ μακρινή και χρυσή εποχή, πιστεύω ότι θα είμαι ένας (ακόμα) λιγόυρης πορνόγερος. Θα παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου όμορφες κοπέλες και θα πλαταγίζω τη γλώσσα μου μουρμουρίζοντας και ‘γω δεν ξέρω τι, επικλήσεις στα θεία και αναμασήσεις περασμένων μεγαλείων.

Αυτή την αντρική ματιά πάνω στο γυναικείο σώμα, στη γυναικεία παρουσία, την παρατηρώ όλο και πιο συχνά, σε μένα και στους άντρες γύρω μου. Όταν περπατάει μια κοπέλα στον δρόμο, ξέρω πριν καν κοιτάξω, ότι ο μαγαζάτορας στην πόρτα του, ο περαστικός, ο οδηγός ταξί, ο φιλικός (γκουχου γκουχου) μπάτσος της γειτονιάς, ο κάθενας, θα την έχει ακολουθήσει με το βλέμμα του και σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό θα την έχει ποθήσει. Υπάρχουν στιγμές μάλιστα, που αφού τα βλέμματα μας περάσουν πρώτα πάνω από το θηλυκό, έπειτα διασταυρώνονται και υπάρχει μια αναγνώριση, της κοινής μας κατάστασης και του «ω, μα τι κόμματος είναι αυτός!»

Φοβάμαι ότι θα φάω κράξιμο με αυτά που γράφω, ότι δε μιλάω με τον δέοντα σεβασμό για τις γυναίκες ή ότι τσουβαλιάζω τους άντρες. Δεν ξέρω όμως πως αλλιώς να την κάνω αυτήν την κουβέντα. Δεν ξέρω αν γίνεται να μην εμφανιστεί το πιο επιφανειακό, χυδαίο κομμάτι των αντρικών σκέψεων, εκείνο που συρρικνώνει τις γυναίκες (και κάθε άλλο άνθρωπο) σε ένα σώμα, σε ένα πόθο, σε μια κατάκτηση. Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά αν ενοχλώ κάποι@, δεν είναι αυτός ο στόχος μου.

Επιστρέφω στην προηγούμενη σκέψη μου.

Μόνο να φανταστώ μπορώ πως αισθάνονται οι γυναίκες όταν περπατούν στον δρόμο. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό βλέπω όλο και περισσότερ@ να το κάνουν και το βλέμμα τους να οργώνει το πεζοδρόμιο. Έχω την αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει και το βάρος του δικού μου βλέμματος πάνω τους έχει αρχίσει να με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, άβολα.

Δε θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι έτσι και όμως το κάνω. Κάποιες φορές νομίζω γίνεται αυτόματα, σαν κάποιος να έχει πάρει τον έλεγχο του λαιμού μου και να με γυρνάει προς την κατεύθυνση όποιας κοπέλας μου τραβάει το ενδιαφέρον. «Παλιολιγούρη» σκέφτομαι, «ασ’ την να πάει στο καλό που να σε πάρει ο διάολος,» «τι τεράστιο κόλλημα επιβεβαίωσης έχεις και για να υπάρξεις πρέπει να περάσεις μέσα από το βλέμμα της;»

Ομολογώ πως μου είναι πολύ δύσκολο να διακρίνω πότε η άλλη είναι δεκτική στο βλέμμα μου και πότε όχι. Αν θέλω όμως να είμαι ειλικρινής σπάνιες είναι οι φορές που τα βλέμματα μας διασταυρώνονται και υπάρχει μια υποψία χαμόγελου. Σ’ όλες τις άλλες φορές εγώ είμαι ο γύπας και η κοπέλα αδιάφορη ή/και σηκώνει ασπίδα.

Τι είναι αυτό που μας κάνει εμάς τα αρσενικά να πιστεύουμε ότι κάθε στιγμή είναι στιγμή προβολής της σεξουαλικότητας μας; Πόση επιβεβαίωση πραγματικά χρειαζόμαστε από τις γυναίκες του κόσμου τούτου; Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι αυτή η σειρά blogs θα καταλήγουν σε περισσότερες ερωτήσεις, παρά σε απαντήσεις.

#thelamemale #λιγούρης #αρρενωτίποτα

Νερράτζι

ΥΓ. χθες έσκασε ακόμα μια υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης, θύμα αυτήν τη φορά η κοπέλα στην Ηλιούπολη. Αηδία, σοκ, φρίκη, θυμός, αγανάκτηση. Και αν αυτά μαθαίνουμε, πόσα είναι αυτά που δεν; Πολύ μικρός και ανίδεος για να σχολιάσω περαιτέρω. Μόνο να εκφράσω την αηδία μου, τη θλίψη μου, την αμέριστη συμπαράσταση μου σε ‘κείνη, σε ‘κείνες, σε ‘κείνα.