«Σώπα μωρό μου, σώπα»

Κατέβηκα στην πορεία της Παρασκευής για τη Γεωργία. Τα συνθήματα πηγαινοερχόντουσαν με παλμό και κάθε λογής κόσμου εξέφραζε με κάθε λογής τρόπο την αγανάκτηση του, τον θυμό του, την αλληλεγγύη του. Κατέβηκα στην πορεία για τη Γεωργία. Αλλά φωνή δε μου έβγαινε, περισσότερο σιγομουρμούριζα τα συνθήματα που έβγαιναν μαχητικά από τα στόματα τους. Κάποιες φορές χτύπαγα τα χέρια να συνοδεύσω τον σκοπό τους, να δείξω ότι είμαι εκεί μαζί τους. Όχι όμως μαζί τους ακριβώς. Πώς θα μπορούσα άλλωστε.

Μου ‘χει ξανασυμβεί. Δε μπορώ να το αξιολογήσω ως σωστό ή λάθος. Είναι κάτι που βγαίνει απλά. Περισσότερο αισθάνομαι ότι πρέπει να σκύψω το κεφάλι μπροστά τους, παρά να σηκώσω τη γροθιά μαζί τους. Σαν να μην αξίζω να συμπορεύομαι μαζί τους. Σαν να πρέπει να είμαι δύο βήματα πίσω τους. Σαν το μόνο που μπορώ να πω είναι: «λυπάμαι, φταίμε – οι φίλοι σας, οι αδερφοί σας, τα αγόρια σας, οι πατεράδες σας». Σαν να υπάρχει μια υπόνοια αντρικού εγωισμού σ’ αυτές τις στιγμές, όπως και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Μια υπόνοια που πηγάζει από την ανάγκη όχι μόνο να είμαι παρών αλλά να είμαι ορατά παρών, να πιάσω χώρο, να κερδίσω αναγνώριση.

Πριν λίγο καιρό έκανα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με δύο πλάσματα που δεν ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μου μίλησαν ανοιχτόκαρδα και καλοσυνάτα, ακόμα και όταν η άγνοια μου χτυπούσε έντονα την πόρτα του κλισέ.

Όταν εξέφρασα την αγωνία μου πώς «δεν καταλαβαίνω τι ζητάει από ‘μας (τους cis άντρες) το φεμινιστικό/λοάτκι κίνημα», μου είπανε ξεκάθαρα «δε μπορούμε να νταντεύουμε άλλο τον καθένα, να του δείχνουμε τον δρόμο, να του ανοίγουμε τα μάτια. Ας το ψάξει μοναχός του. Ας κάνει δουλίτσα. Ας χρησιμοποιήσει το προνόμιο του για να ανοίξει χώρο στην κοινωνία για τα δικαιώματα των άλλων, για το διαφορετικό, για όλες τις συζητήσεις που πρέπει να γίνουν. Ας κάνει προσβάσιμους σε όλες και όλα χώρους που είναι γερά κλειδαμπαρωμένοι από την ετεροκανονικότητα.»

Η κουβέντα τους αυτή με προβλημάτισε. Μου έβγαλε με τη μία στην επιφάνεια το συναίσθημα της μητρικής επιβεβαίωσης που ψάχνω σε πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με το άλλο φύλο. Αυτήν την ενέργεια μοναδικότητας, σπουδαιότητας, κεντρικότητας που συνδέεται τόσο έντονα με την αγκαλιά και το βλέμμα της μάνας. Δεν ξέρω αν είναι μια εμπειρία που τη μοιραζόμαστε οι άντρες συνολικά, θα ‘θελα να ήξερα. Για την ώρα με οδηγό τη διαίσθηση μου, θα ‘λεγα πως ναι. Με την έντονη παρουσία της ή τη μικρή και τη μεγάλη απουσία της, αυτή η σχέση μας διαμορφώνει απολύτως, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι.

Εγώ είχα την τύχη να έχω μια μάνα με μια τεράστια, δοτική, ζεστή, πολυποίκιλη αγκαλιά. Δε μου ‘λειψε ποτέ τίποτα. Πριν καν ζητήσω κάτι, πριν καν το σκεφτώ, ήταν εκεί για ‘μένα, έτοιμο με αγάπη και μεράκι. Πριγκιπική ζωή δηλαδή. Μεγαλωμένος στο μέλι και στο γάλα. Με την αίσθηση αυτής της προσφοράς να είναι κυρίαρχη για το χτίσιμο του εγώ μου. Ποιος είμαι όμως αν δεν έχω αυτήν τη μητρική επιβεβαίωση; Είμαι; Δε νομίζω ότι υπάρχει ακριβής απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Υπάρχει η ασφάλεια του γνώθι σεαυτόν και της συνεχούς αμφισβήτησης του.

Κάποιες φορές όμως απαιτείται να σωπάσω και αυτό έχει μια ισχυρή δόση πρόκλησης. Δεν είναι εύκολο να κάνεις πέρα για την άλλη/το άλλο/τον άλλον. Να παραχωρείς τη θέση σου. Να είσαι ακόλουθος και όχι πρωτοπόρος. Να περιμένεις. Να γίνεσαι θυσία για την άλλη και το άλλο, χωρίς να αισθάνεσαι θύμα, χωρίς να προσμένεις κάποιο αντάλλαγμα.

Την προηγούμενη Παρασκευή βγήκα στον δρόμο για τη Γεωργία. Δεν ξέρω αν έκανα καλά που σίγησα. Έτσι το αισθάνθηκα. Το ξέρω τώρα ότι αυτό είναι κάπως υποκριτικό. Πάλι μιλάω. Πάλι πιάνω χώρο. Πάλι ζητάω ακροατές και ακροάτριες. Αλλά η αρρενωτίποτα έχει κάτι το διαφορετικό μέσα από την ορατή παρουσία της ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Την αναγνώριση του διφορούμενου, του πολλαπλού, του ρευστού, της καλύτερης αίσθησης του εαυτού και των άλλων, την ειλικρινή έκθεση μέσα από λέξεις και σιωπές, τη δημιουργία χώρου για ανοιχτόκαρδες κουβέντες. Για το τελευταίο, θέλω να ευχαριστήσω γι’ άλλη μια φορά τον Αμόργιανο που μου εμπιστεύτηκε το κείμενο του, στην πρώτη δημοσίευση σκέψεων κάποιου άλλου πέρα από μένα, μέσα από την αρρενωτίποτα. Ελπίζω να υπάρξει συνέχεια.

Νερράτζι

#thelamemale #arrenotipota #MeTooGR

ΥΓ. σιγάθηκα λέει ένα πρόσφατο γράψιμο σε τοίχους της Αθήνας, και ταιριάζει γάντι σε όλα τα παραπάνω.