Εγώ και συ
εσύ και γω
μόνοι πάνω στη γηηηη
ωωωω
μόνοι στη γηηη….
Πέος, πούτσος, πουλί, μαδέρι, τσουτσούνι, μόριο. Εγώ και αυτός, ποιός περιστρέφεται γύρω από ποιόν; Βαρύτητα τεράστια, σημασία συμπαντική. Αυτός και εγώ.
Κάθε φορά που ξεκινάω το γράψιμο εδώ μέσα, καταλήγω στην αίσθηση (όχι ακόμα συμπέρασμα) ότι η σεξουαλικότητα μου, η αρρενωτίποτα μου, η αντρική μου ταυτότητα, το εγώ μου, συνδέονται απόλυτα με την ανάγκη επιβεβαίωσης μου. Μάλλον είναι αλήθεια και πρέπει να το αποδεχτώ. Ναι, χρειάζομαι επιβεβαίωση! Επιβεβαίωση ότι είμαι ο καλύτερος: αρσενικός, σύντροφος, εραστής, γαμιάς, φίλος, συζητητής, καλαμπουρτζής, φροντιστής, προστάτης, διασκεδαστής, συμβουλάτορας. Ναι, χρειάζομαι επιβεβαίωση! Πες μου ότι την έχω μεγάλη!
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό για όλα τα αρσενικά του πλανήτη, αλλά στα εφηβικά μου χρόνια υπήρξαν αρκετές φορές που μετρούσαμε τα πουλιά μας με τους φίλους μου:
«Πόσο την έχεις;»
«14,3!»
«εσύ;»
«15,6!»
«Πωπω» (και σκάει από τη ζήλια του)
Δεν ξέρω από που έχει προκύψει όλη αυτή η ανάγκη να την έχεις μεγαλύτερη. Προσπαθώ να γυρίσω πίσω και να θυμηθώ. Σίγουρα δεν ήταν οι γυναίκες της ζωής μου (όχι δε μιλώ για τη μάνα μου, όχι ακόμα, too soon). Μήπως ήταν οι τσόντες; Μήπως ο τυπικός αντρικός ανταγωνισμός που τα αγκαλιάζει όλα και καταλήγει σε πάρα πολλές περιπτώσεις να τα συνθλίβει όλα; Μήπως η ανάγκη ματσίλας που ξεκίναγε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και εκεί στην εφηβία αποκτούσε μια αγριότητα ενστίκτου και όποιος «επιβιώσει»;
Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι αυτό μ’ έχει διαμορφώσει πάρα πολύ. Η ανάγκη να είμαι ο καλύτερος. Να με βλέπουν οι γυναίκες και τα γόνατα τους να λυγίζουν, κόκκινο χαλί να μου στρώνουν και να με προϋπαντούν όπως τον Πρίγκιπα της Ζαμούντα, με ροδοπέταλα και βασιλικές παροχές.
Σκέφτομαι γελώντας πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν αναπαραγώμασταν ασεξουαλικά ή αν τα πέη των αντρών ήταν κρυφά ή η εκσπερμάτωση γινόταν μέσα στο δικό μας σώμα όπως συμβαίνει στους θαλάσσιους ίππους. Τι κατάρα είναι αυτή να ‘χουμε μια μεζούρα μέτρησης της αρρενωτίποτας μας κρεμασμένη ανάμεσα στα πόδια μας, σε μια συνεχή υπενθύμιση αναμέτρησης με τους άλλους αλλά κυρίως με μας τους ίδιους!
Και το ακόμα χειρότερο, γελοιότερο είναι ότι αυτός ο ανταγωνισμός για το ποιός την έχει μεγαλύτερη (ή βασικά μικρότερη) διαρρέει την τοξικότητα του παντού! Αντί να μας κλείνουν σε κάνα γήπεδο και να ξεσπάμε τα κόμπλεξ μας ο ένας στον άλλο πάνω,διοργανώνοντας πουτσοδρομίες και πεορίψεις και να γελάμε με την κατάντια μας, καταντάμε τον κόσμο όλο προέκταση του ανεπαρκέστατου πέους μας. Στην οδήγηση, στην πολιτική, στον δρόμο, στις συζητήσεις, στις διαφωνίες, στην ουρά για το ταμείο (ή πλέον για το rapid test στο Σύνταγμα), στο ντου για το ποιός θα πάρει την καλύτερη καβάτζα στην παραλία ή το πλοίο, στον χώρο εργασίας μας, στις σχέσεις μας, φιλικές και ερωτικές.
Μη μας θίξουνε την περηφάνια, μη μας θίξουνε τον αντρικό μας εγωισμό! Κοκόρια έτοιμοι για μάχη μέχρι τελικής πτώσης, μόνο ένας θα ναι ο νικητής, ο περήφανος μικρός τσουτσουνοκατακτητής!
Καταλήγω κάνοντας μια σκέψη. Πόσο πιο υγιής ήταν ο τρόπος ενδυμασίας των αντρών στην αρχαιότητα. Όλα στη φόρα παρτίδα, αυτός είμαι. Κανένα περιθώριο για δημιουργία δεύτερων σκέψεων, υποχθόνιων ανταγωνισμών, κόμπλεξ. Όχι τουλάχιστον για χάρη ενός μορίου. Όσο και αν λέμε ότι η κοινωνία μας έχει προοδεύσει, ο συντηρητισμός της ακόμα σπάει κόκκαλα, ακόμα σπάει ανθρώπους.
ΥΓ. Άλλη μια γυναικοκτονία, άλλη μια γυναίκα νεκρή από τα χέρια άντρα, από τα χέρια του συντρόφου της, του αγοριού που έπρεπε να την αγκαλιάζει, να την αγαπάει, να την καταλαβαίνει, να τη σέβεται. Μου είναι αδιανόητο όλο αυτό αλλά κάπου μέσα μου, ενδόμυχα, φοβάμαι πως καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω γιατί είμαι άντρας και έχω μέσα μου τις ίδιες στερεοτυπικές σκέψεις και τρόπους να βλέπω τις γυναίκες της ζωής μου και εμένα.
Νερράτζι
Αρρενωτίποτα 